White Bird is een nieuw oorlogsdrama, geregisseerd door Marc Forster, bekend van Christopher Robin en World War Z.
Julian Albans (Bryce Gheisar) heeft zijn vorige school moeten verlaten vanwege pestgedrag. Op zijn nieuwe school heeft hij moeite om zijn plek te vinden. Wanneer hij hierover praat met zijn grootmoeder Sara (Helen Mirren), vertelt ze hem een verhaal over haar eigen jeugd.
In dat verhaal zit de jonge Sara (Ariella Glaser) op school in het door nazi’s bezette Frankrijk, waar ze de duistere daden van de bezetters meemaakt. Joodse kinderen worden van school verwijderd, en ook Sara moet onderduiken. Samen met Julien Beaumier (Orlando Schwerdt) verstopt ze zich in een schuur, van waaruit ze de oorlog steeds erger zien worden. Overleven wordt steeds moeilijker. Ze leren de donkere kant van de mensheid kennen, maar ontdekken samen ook wat liefde is.
De film laat zien hoe wreed de mensheid kan zijn – van pesten op school tot het voeren van oorlog. Ook toont de film hoe men door verschil in mening of geloof ineens als vijanden tegenover elkaar kan komen te staan. Emoties als liefde en haat kunnen ons handelen sterk beïnvloeden.
Toch is het verhaal soms wat langdradig; de opbouw rondom de kleinzoon duurt relatief lang voordat het verhaal van de grootmoeder begint. Als de film zich volledig op haar verhaal had gericht, had de speeltijd korter kunnen zijn en was het wellicht minder langdradig overgekomen. Sommige overlevingsmomenten van de kinderen voelen bovendien wat fantasieachtig aan, wat de geloofwaardigheid van de film schaadt. Hier had men kritischer naar mogen kijken door enkele ongeloofwaardige elementen te schrappen, om zo het realisme te behouden.
Marc Forster brengt de film visueel vaak goed in beeld, maar de sfeer en omgevingen doen regelmatig denken aan andere films over de Tweede Wereldoorlog. Hierdoor oogt de film soms wat onorigineel. De cinematografie van Matthias Koenigswieser draagt bij aan de sfeer, maar zodra het verhaal meer richting fantasie neigt, wordt dit ook visueel zo gepresenteerd. Daardoor verliest de film realisme. Sommige visuele effecten vallen op, en het is duidelijk dat er gebruik is gemaakt van CGI, wat afbreuk kan doen aan de authenticiteit.
Het acteerwerk van Ariella Glaser en Orlando Schwerdt is over het algemeen sterk. Hoewel ze nog aan het begin van hun carrière staan en af en toe wat overdreven overkomen, overtuigen ze als jong stel dat probeert te overleven in een steeds wreder wordende wereld. Bryce Gheisar verdwijnt gaandeweg meer naar de achtergrond door de focus op het verhaal van zijn oma. Helen Mirren fungeert grotendeels als voice-over, omdat ze vooral haar jeugdherinneringen vertelt. Daardoor is ze meer te horen dan daadwerkelijk in beeld.
Ik geef de film als cijfer een:
Reacties
Een reactie posten